تعریف ودیعه در قانون مدنی

تعریف ودیعه در قانون مدنی

بر اساس ماده 607 قانون مدنی: ودیعه عقدی است که به موجب آن یک نفر مال خود را به دیگری می‌سپارد برای آن‌که آن را مجانی نگاه دارد. یعنی شخصی (به نام مودِع) مالی را به دیگری (به نام مُستَودَع یا امین) می‌سپارد تا بدون دریافت هزینه، آن را حفظ و نگهداری کند.

ارکان عقد ودیعه

ویژگی‌های حقوقی ودیعه:

1. عقد جایز است: هر یک از طرفین هر زمان می‌توانند عقد را فسخ کنند.

2. عقد رایگان است: یعنی نباید بابت نگهداری مال، اجرتی پرداخت شود مگر اینکه خلاف آن توافق شده باشد.

3. مستودع امانت‌دار است: فقط باید مال را نگه دارد و نباید در آن تصرف یا استفاده شخصی کند.

4. مستودع مسئول تلف مال نیست مگر در صورت تقصیر یا تعدی.

5. مودع می‌تواند هر زمان مال خود را مطالبه کند.

 نکات مهم:

• اگر امین در نگهداری کوتاهی کند و مال تلف شود، مسئول جبران خسارت است.

• اگر مال امانی به شخص ثالث داده شود، بدون اجازه مودع، مسئولیت با امین خواهد بود.

• عقد ودیعه با فوت، جنون یا سفه هر یک از طرفین منفسخ می‌شود.

• امین باید عین مال را به صاحبش بازگرداند؛ نه مثل آن را.