تعریف رهن در قانون مدنی

تعریف رهن در قانون مدنی 

طبق ماده 771 قانون مدنی

رهن عقدی است که به موجب آن، مدیون مالی را برای وثیقه به دائن می‌دهد. دائن می‌تواند در صورت عدم پرداخت دین، از محل آن مال طلب خود را وصول کند.

به زبان ساده

رهن یعنی وثیقه‌گذاری یک مال در قبال بدهی، تا اگر بدهی پرداخت نشد، طلبکار بتواند از محل فروش آن مال، طلب خود را وصول کند.

 ارکان رهن:

ویژگی‌های حقوقی رهن:

1. عقد عینی است: یعنی انتقال مال در رهن نیاز به قبض دارد؛ صرف عقد کتبی یا شفاهی کافی نیست.

2. عقد لازم است: یعنی طرفین نمی‌توانند آن را یک‌طرفه فسخ کنند.

3. رهن برای تضمین دین است: بدون وجود بدهی (مثل قرض، اجاره، تعهد) رهن معنا ندارد.

4. مال باید عینی و قابل نقل و انتقال باشد: مانند زمین، خودرو، سکه، طلا. حقوق یا منافع قابل رهن نیستند.

5. فروش مال مرهونه بدون اجازه مرتهن ممکن نیست.

6. مرتهن فقط حق دارد از مال وثیقه، طلب خود را دریافت کند. حق استفاده شخصی از مال را ندارد مگر با اجازه راهن.

نکات مهم:

• اگر بدهکار بدهی خود را پرداخت کند، باید مال مرهونه فوراً آزاد شود.

• هزینه‌های نگهداری مال رهنی بر عهده راهن است مگر اینکه خلاف آن توافق شده باشد.

• رهن قابل انتقال به غیر نیست، مگر با رضایت طرفین.

• رهن بعد از فوت یکی از طرفین، باقی می‌ماند و وراث باید به مفاد قرارداد پایبند باشند.