تفاوت داوری و میانجی گری در قرارداد ها
میانجی‌گری (Mediation)
تعریف:
میانجی‌گری فرآیندی غیرالزام‌آور است که در آن شخصی بی‌طرف به‌عنوان میانجی به طرفین کمک می‌کند تا با گفت‌وگو، به راه‌حل توافقی برسند.
ویژگی‌ها:
توافقی و غیرالزام‌آور: نتیجه فقط زمانی الزام‌آور است که طرفین آن را بپذیرند.
نقش تسهیل‌گر: میانجی فقط تسهیل‌کننده گفتگو است، تصمیم نمی‌گیرد.
محرمانه بودن بالا
مناسب برای حفظ رابطه: مناسب در قراردادهایی که ادامه همکاری مهم است.
هزینه و زمان کمتر از داوری یا دادگاه.
داوری (Arbitration)
تعریف:
داوری فرآیندی نیمه‌قضایی است که در آن شخص یا هیئتی بی‌طرف به‌عنوان داور به اختلاف رسیدگی کرده و رأی الزام‌آور صادر می‌کند.
ویژگی‌ها:
رأی نهایی و الزام‌آور: مانند رأی دادگاه، لازم‌الاجراست.
شباهت به دادگاه: جلسات رسمی‌تر است و شواهد بررسی می‌شود.
انتخاب داور بر اساس قرارداد یا توافق بعدی.
قابل اجرا در محاکم قضایی
هزینه و زمان کمتر از دادگاه، اما بیشتر از میانجی‌گر
مقایسه کلی میان داوری و میانجی‌گری:
ویژگی | میانجی‌گری | داوری |
|---|---|---|
نقش شخص سوم | تسهیل‌کننده | تصمیم‌گیرنده (حَکَم) |
الزام‌آور بودن | خیر، فقط با توافق طرفین | بله، رأی داور لازم‌الاجراست |
شباهت به دادگاه | ندارد | دارد (نیمه‌قضایی) |
محرمانگی | بسیار بالا | نسبتاً محرمانه |
کنترل بر نتیجه | با طرفین | با داور |
حفظ رابطه کاری | بهتر | کمتر |
نتیجه‌گیری:
اگر هدف رسیدن به تفاهم و حفظ رابطه کاری است، میانجی‌گری بهتر است.
اگر نیاز به تصمیم قطعی و الزام‌آور دارید، داوری مناسب‌تر خواهد بود.
در قراردادها می‌توان یکی یا هر دو را به عنوان روش حل اختلاف در نظر گرفت، بسته به ماهیت رابطه تجاری و اهمیت سرعت، هزینه، و محرمانگی.
۵
از ۵
۱ مشارکت کننده
